| |
Büyük aynada, o aptal gül dallarının arasındaki Klingsor-suratının arkasında çok, pek çok surat görüyordu, suratına pek çok suratın resmini çiziyordu: tatlı, şaşkın çocuk suratları, hayallerle, ateşle dolu genç şakaklar, alaycı sarhoş gözleri, susuz kalmış birinin dudakları, izlenenin, acı çekenin, arayanın, çölde kalmışın, kayıp bir çocuğun. Ama kafayı iri ve kaba çiziyordu, balta girmemiş orman putunun, kendine âşık, kıskanç bir tanrının, önünde yavruların, bakirelerin kurban edildiği bir umacının kafası olarak. Suratlarından bazılarıydı bunlar. Bir başka surat, çökenin suratıydı, yok olanın, yok olmaya razı olanın: Kafatasında yosun bitiyor, yaşlı dişleri eğri duruyordu. Soyulmuş cildinde yarıklar açılıyor, bu yarıklarda kabuklar ve küf oluşuyordu. Bazı arkadaşları resimde özellikle bunu seviyorlar. Diyorlar ki, insan bu, ecce homo, son yılların yorgun, hırslı, vahşi, çocuksu ve kurnaz insanı, ölmekte olan, ölmek isteyen Avrupalı: özlemlerinden düzelerek kurtulmuş, her yükten hastalanmış, öleceğini bilerek coşkuyla canlanmış, her gelişmeye hazır, her gerilemeye hazır, baştan aşağı heyecan ve baştan aşağı yorgunluk, morfinmanın zehre bağımlı olduğu gibi kaderine ve acıya bağımlı, yalnızlaşmış, harap olmuş, çok yaşlı, hem Faust hem Karamazov, hayvan ve bilge, tam anlamıyla yalın, hırssız, çırılçıplak; ölümden çocuklar gibi korkuyor, bıkkınlık içinde o ölümü ölmeye istekli.
kendisi de ressam olan hermann hesse, rosshalde kitabında olduğu gibi klingsor'un son yazı kitabında da ana karakteri olarak bir ressamı anlatmıştır ve bu iki kitabında hem ressamlık hem de hesse'nin o dönemde hayatında yaşadıklarının izdüşümü olması bakımından otobiyografik izler yoğundur. ve her iki eser de tasvirleri ile insana muhteşem bir opera, bale izlemiş, olağanüstü bir senfoni dinlemiş, estetiğin hükümdar olduğu bir masal kırallığında günler geçirmişsiniz hissini yaşatır.
klingsor'un son yazı'nda doğu mistisizmin bilgeliği ile savaştan yeni çıkmış avrupa'nın batının aç gözlülüğü ve insan bazında farklılıkları ve en nihayetinde düşünülenin aksine hayat ağacından tattıkları meyvelerin lezzeti* ve acılığı* çok güzel anlatılır.
hesse klingsor'un son yazı'nı yazdığında 43 yaşındadır ve kitaptaki klingsor da 43 yaşında yüzyılın en güzel yazını resmeden ve bunu yaparken hayatı, ilişkileri ve sevgiyi sorgulayan ve yaşamın tüm güzelliğine rağmen ölüme yaklaştığını hisseden(çünkü burjuva batıyı simgelemektedir ressam ve savaş sonrası büyük yıkımla ölüme yaklaşmıştır batı, en azından ruhani bir ölüme)gündüz düşleri gören, hayalci bir ressamdır.
eserde şair dostu hermann'ın şiirleri de bulunur ve bilinmelidir ki o yaz hermann hesse kendi suluboya resimleriyle bezeli bir şiir kitabı da yazmıştır.
|
|